Krstaški ratovi, drugi dio: Okupacija.
U petak, 9. Augusta 1088. godine, bio je 29. dan mjeseca Ramazana. Iznenada, Abu Saad al-Harawi ugledni muslimanski kadija uletio je u bagdadski mesdžid te počeo da jede (mrsi) javno, pred svima, uprkos tome što je bio ramazan. Upravo je nakon 3 sedmice putovanja iz Damaska stigao, kako bi donijeo vijest o padu Jerusalema.
Znao je da ne postoji ništa što bi toliko privuklo pažnju kao što je mršenje u toku Ramazana, od strane jednog tako velikog i uglednog velikodostojnika. Saznavši za pad muslimanskog svetog grada – Jerusalema, stanovnici Bagdada su počeli da plaču. Tadašnji islamski halifa je obećao da će sastaviti komisiju koja će razmatrati moguću odmazdu, no sve se i završilo na samo obećanju.
U tim vremenima, muslimanski svijet nije mogao da stane protiv jake krstaške armiije. Turski emiri (vođe) su ratovali jedan protiv drugog, iza sebe ostavljajući spaljene i porušene gradove. Halifa, zapravo, nije imao nikakvu stvarnu vlast. On je i dalje bio samo lutka u rukama turskih generala. Ogromna islamska unija, koja je bila viđena u ranijim periodima islama, nije bila ništa više nego stara legenda.
S druge strane, krstaške snage su bile jake, jedinstvene i odlučne – sve kvalitete koje su nedostajale muslimanima. Uspostavili su četiri kršćanska kraljevstva duž obale Mediterana, a njima su vladali kao što bi i u evropskim pokrajinama. Iako su muslimani bili etnički očišćeni iz većine osvojenih gradova kao što su Jerusalem, Atiokija i Bejrut, i dalje su tu živjeli Arapi koji su ostali na osvojenim teritorijama. U kraljevini Jerusalema, živjelo je preko 300 000 Arapa.
Jedinstven aspekt svega ovoga je bila spora asimilacija kršćana u muslimansku kulturu. Stoljećima prije krstaških ratova, muslimani su bili na čelu naučnih, filozofskih, tehnoloških i kulturnih istraživanja. Dok se Evropa borila sa mračnim dobom neznanja, muslimanski svijet je imao do tada neviđen kvalitet života.
Polahko, muslimanski običaji, prakse, i kultura su počele ulaziti u život okupatora. Dok muslimani iz krstaških ratova nisu naučili ništa osim ideje izgradnje dvoraca, kršćani su počeli kopirati muslimansko nasljedstvo. Preuzeli su muslimanska dostignuća u medicini, jezicima, arhitekturi, poljoprivredi, inžinjeringu, astronomiji pa čak i legendarnu igru šah, koja je prvobitno osmišljena i razvijena u Perziji.
Napad krstaša
Napad krstaša
U svemu tome, krstaški ratovi na muslimanski svijet nisu napravili ništa ni blizu multi-religijskog društva, koje je u tom vremenu postojalo u Muslimanskoj Španiji. Muslimanski civili su bili u stalnom strahu od masakra od strane stranih Evropljana. Naprimjer, prema krstaškim izvorima, u Novembru 1098. godine, kršćani su izmasakrirali sve i jednog civila u sirijskom gradu Ma'arra, a nakon toga pojeli njihova tijela.
Povodom ovakvih gnusnih zločina i brutalnosti od strane Zapada, polahko je dolazilo buđenje muslimana iz par vijekova dugog sna. No u 1100-tim godinama, pobjeda se i dalje činila predaleko. Tek u vremenu Imad al-Din Zengia, 1130-tih godina, stvari su počele da mijenjaju smijer.
Izvori:
--------------------------------------------------------------------------------------------
Hodgson, M. (1961). The Venture of Islam . (Vol. 2). Chicago: University of Chicago Press.
Crusades in The New Catholic Encyclopedia, New York: McGraw-Hill Book Company, 1966, Vol. IV
Maalouf, A. (1984). The Crusades Through Arab Eyes. New York: Schocken.